Nico Van Nieuwenhove
Nico Van Nieuwenhove houdt van hoogte. Hij is een van de drie kraandrijvers die werken aan de Léon Monnoyerkaai in de Haven van Brussel. “De wereld 's morgens zien ontwaken is onbetaalbaar. Het leven begint telkens opnieuw en ik ben daar de bevoorrechte getuige van.”
bewonder ik brussel dat ’s morgens ontwaakt”
Elke dag vertrekt Nico vanuit zijn huis in Mechelen om in Brussel te komen werken. Hij is geboren in Jette en heeft zijn hele leven in Brussel gewoond. Geen wonder dat hij perfect beide landstalen spreekt: hoewel hij Nederlandstalig is, beantwoordt hij onze vragen in het Frans. "In de haven hoor je alle talen. Mijn directe collega's zijn Spaans en Italiaans, maar ik werk met mensen van over de hele wereld en dat is geweldig. Lang leve de diversiteit!”
Veertig jaar is hij ondertussen en vader van twee zonen. Zijn job is bijna een familieaangelegenheid. “Mijn baas is in feite ... mijn vader! Ik weet dat het raar klinkt, maar zo is het nu eenmaal. Eerst probeerde ik naar de universiteit te gaan, maar ik besefte al snel dat een kantoorjob niets voor mij was. Ik heb handen en die wil ik gebruiken. Ik heb een diploma als tuinier. Een tijdje heb ik natuurlijke zwembaden gebouwd. Tot mijn vader, Patrick die de verantwoordelijke voor de havenarbeiders is, op een dag zei dat hij een man nodig had en vroeg of ik het wilde proberen. Zestien jaar later (waarvan 13 jaar in zijn kraan) ben ik er nog steeds!
Snel de oplossing vinden als het vastloopt
Maar laten we tot de kern van de zaak komen en via de ladder naar de top van Nico’s kraan klimmen. Die bevindt zich op 15 meter hoogte en biedt een adembenemend uitzicht over heel Brussel. “Mijn basistaak is het laden en lossen van de schepen die uit de Haven van Antwerpen komen. Behalve in uitzonderlijke gevallen doe ik geen vrachtwagens, dat is het werk van een collega die een reachstacker bedient, een soort grote clark die een container kan optillen. Elke container heeft een uniek identificatienummer en is voorzien van een pak gegevens: wie hem komt ophalen, wanneer, enz. En dus is het aan ons om het hele circuit te organiseren, zodat het verkeer vlot kan verlopen.”
Een kraandrijver in de haven behandelt tussen 20 en 30 containers per uur. En hij kan zijn werk maar beter heel nauwkeurig doen. “Er zijn fouten die we in het begin allemaal maken: een container op een ontoegankelijke plaats zetten, met een hoop andere er opgestapeld, bijvoorbeeld. Of een container in een boot laden die daar niet hoorde. Maar je leert het; het is net Tetris of Lego, maar dan in het echt. Het moeilijkste is om precisie, snelheid en concentratie te verwerven. Er zijn veel verschillende elementen waarmee je rekening moet houden en zelfs na al die jaren moet ik toegeven dat ik - eenmaal boven - gedurende mijn hele shift van begin tot einde geconcentreerd moet blijven.”
Wie kraandrijver wil worden, moet eerst een dokwerkersdiploma behalen. Dat omvat een stage, vaak in de Haven van Antwerpen. Dan zijn er nog de uren. Over het algemeen hebben Nico en zijn collega's twee shifts: 6-14 en 14-22. Maar soms zijn overuren noodzakelijk, meestal omdat een schip te laat is. Om niet de hele keten te verstoren, is het beter om een binnenschip niet het kanaal te laten blokkeren. Dus wordt er geladen en gelost, hoe laat het ook is.
Als we Nico vragen naar de zin van zijn werk, is zijn enthousiasme duidelijk voelbaar: “Ik weet voor wie ik werk. Ik weet dat als ik een binnenschip vul met 200 containers, dat 200 vrachtwagens minder in de straten van Brussel betekent. En ik heb het gevoel dat ik iets nuttigs doe. Maar ik denk wel dat mensen tegenwoordig van alles en nog wat bestellen, zonder te beseffen dat al die verplaatsingen vervuiling en verkeersopstoppingen veroorzaken. Je pakje met een overhemd terugsturen omdat de kleur je niet 100% bevalt, is niet echt duurzaam”, besluit hij met een grimlach.
Tijd voor de traditionele slotvraag: wat doet Nico als hij niet op zijn kraan zit? Ook dan is hij druk bezig, zo blijkt: “Mijn vrouw en ik renoveren graag huizen. We zijn er zelfs trots op te kunnen zeggen dat we ons volgende huis zelf bouwen. Al onze vrije tijd gaat eraan op. Vroeger ging ik mountainbiken, maar daar heb ik nu geen tijd meer voor.”
